ف.م.سخن

ف.م.سخن محترم٬باید بعرضتان برسانم که ایرانی ها چه دوست داشته باشی چه
تنفر یکی از دیوانگان استقلال کشورشان هستند شاید تا حد جنون٬وقتی ارمیتاژ
معاون کالین-پاول میگوید این ایرانیها هنوز فکر میکنند در دوران کوروش و شاه
عباس زندگی میکنند ازین در عجبست که کوچکترین تحقیر را از سوی تنها ابر
قدرت نمی پذیرند. دوست محترم خمینی از کاپیتولاسیون ۹۰در صد استفاده کرد
و بزبان روستایی گفت اگر اشپز امریکایی یک سرهنگ!!! ایرانی را کشت کسی حق محاکمه
ان اشپز را ندارد...... ف.م.سخن عزیز اون که دو میلیون از چهار میلیون مردم تهران
را بخیبانها میاورد اینگونه بچشم و گوش انها نزدیک بود وگرنه در سیاهکل ان چریکها
خواستشان بمردم روستا ها از خمینی نزدیک تر بود اما حرفهاشان قابل شنود انها
نبود...پرولتاریا...کاپیتال.... فئودال.....بوژووا

البته يکی از دلايل خشونت فيزيکی از طرف مردم همان انسداد سياسی و اجتماعی است و تحليل آقای زهری قابل قبول نميباشد که چرا در کشورهای سوريه، عراق، عربستان و ... اين اتفاق نيافتاد.
اولا اگر هم تا بحال اتفاق نيافتاده باشد دليلی ندارد که در آينده هم اگر سيستم حکومتشان به همين منوال ييش برود اتفاق نيفتد. در اينجا بايد بعضی فاکتورها را در نظر گرفت. از جمله: شرايط طرز فکر اجتماعی عامه مردم هر کدام از اين کشورها، درصد نيازشان به تغييرات در جامعه، ريسک يذيری و مقدار جراتشان برای تن دادن به خطر برای مبارزه، ميزان و درصد روحيه احترام گذاشتن به حقوق زنان و اقليتها، درصد غنای فرهنگی، هوش، ميزان و سطح تحصيلی و تعداد تحصيل کردگان، درصد ابراز وجود زنان در جامعه و خيلی فاکتورهای ديگر اين وسط رل بازی ميکنند و مردم آن کشور را به سمت فشار وارد کردن به حکومت برای عقب نشينی يا تسليم (چه از راه خشن و چه با عدم خشونت) سوق ميدهد.
حال اگر جو بسته سياسی در ايران قبل از انقلاب به آنجا منجر شد که مردم به خشونت روی بياورند و از طريق يک انقلاب خونين رژيم شاه را ساقط کنند و چرا اين اتفاق در هيچ يک از کشورهای ديگر منطقه نيفتاده فقط و فقط به اين دليل است که فاکتورهای بر شمرده در بالا در ايرانيان به مراتب در طول تاريخ قويتر از ملل کشورهای ديگر منطقه و جهان اسلام بوده است. در واقع بستر اين نوع مبارزه برای مردم کشورهای فوق مهيا نبوده و هنوز هم نيست.
به عنوان مثال عمل مجازات مجرمين در عربستان به روش وحشيانه احکام اسلامی از طرف عموم مردم يذيرفته شده و دارای اجر دنياوی و اخروی برای اجرا کننده حکم دارد و مردم دعايش هم ميکنند! ولی در ايران با اين بربر بازيها مبارزه ميشود.
من بر خلاف بسياری (مخصوصا روشنفکران!) که ايرانيان را مردمی تو سری خور، ترسو و استبداد يذير تلقی ميکنند، معتقدم که ملت شجاع و استبدادستيز با غرور ملی فوق العاده بالايی هستند.
نمونه های آن:
۱. انقلاب بهمن ۵۷ نمونه بارزی از جسارت ايرانيان بود.
۲. حکومت ملايان اگر در هر کشور ديگر منطقه حاکم ميشد نتيجه ای جز عملکرد طالبان نداشت و هرگز مردم کشور فوق به اين آزاديهايی که تا بحال در طول اين ۲۷ سال رسيدند حتی بعد از گذر ۱۰۰ سال هم نميرسيدند.
۳. ايران تنها کشوری است که بعد از حمله اعراب زبان و هويت خود را دوباره احيا کرد. عراقيها که بغل دستمان هستند به عرب بودنشان ميبالند!

نتيجه اينکه:
بسته شدن جو سياسی و اجتماعی در يک کشور ۱۰۰٪ به مبارزه منجر ميشود، منتها زمان آن و حتی طول مدت مبارزه به يتانسيل آن کشور و فراهم شدن نسبی فاکتورهايی که قبلا به آنها در بالا اشاره کردم بستگی دارد.
حال بسته به همان فاکتورها و شرايط و طرز فکر قاطبه مردم و نوع سيستم حکومت، اين مبارزه ميتواند در کشوری مثل ايران خشن (زمان شاه) و يا با عدم خشونت (زمان حال) باشد. ولی احتمالا در کشورهای عربی خشن خواهد بود.