ف.م.سخن

جناب ف.م.سخن عزیز

با عرض سلام و درود

ده بار نوشتم و پاک کردم متن کامنت تشکرم خدمت شما را. هربار می گفتم نه این خوب نیست. نه این یکی این را ندارد و آن یکی آن را. هربار که نوشتمش دیدم حقیرتر از آن است که بتوان به سلیمان مان اهدایش کرد. هرچه کردم و گشتم بجز این ران ملخی که نوشته ام نیافتم.

افتخار می کنم که در کارنامه کوتاه یک ساله ونیمه وبلاگ نویسی ام مطلبی از استادی گرانمایه چون شما به من وباقی دوستانم هدیه شده. وقتی غرور و ناباوری از نقش وبلاگها را در مقاله شما دیدم برای اولین بار سرم را بالا گرفتم و حس کردم که قسمت عمده خستگی این یک سال و نیمه از تنم به در رفت. بله تنها توقعم خوانده شدن بود و هدیه تو (می توانم استادم را "تو" بنامم؟) نشانم داد که تمام نوشته های ما وبلاگ نویسان را خوانده ای سطر به سطر و کلمه به کلمه.

دیگر برایم مهم نیست که چه کسی نوشته های من را می خواند و چه کسی نمی خواند. خیالم راحت است که استادی خبره و اهل فن از گوشه چشمان تیز بینش نوشته های همه ماها را می خواند.

آه که احساس غرور و افتخاری که پس از هدیه شما دارم را به هیچ چیز نمی توانم تشبیه کنم الا "سربلندی نگارنده یک وبلاگ فارسی".

دوست تان دارم و در دلم خیلی عزیز هستید.

با تقدیم احترام
ققنوس

دم شما گرم جناب ف.م.سخن .
شاد باشید

مطلب زیبا و خواندنیی بود، دستت درد نکنه

درود بر شما سخن عزیز... پایدار باشید و قلمتان پرتوان باد.