آقای مجید ملک نویسنده ی وب لاگ اینجا کرمان است در بخش نظرات نوشته اند:
"با عبور از چند فیلتر و با در نظر گرفتن هزار جور خطر و بدبختی پیشت آمدم تا مثل یک دوست نظرت را بپرسم اما تو کوچکترین جوابی ندادی البته می دانستم کلاست خیلی بالاست و با بزرگان می پری نه با بدبخت بیچاره ها... اما اون قلم صمیمی و دوست داشتنیت گولم زد... دیگر لازم نیست پیشم بیائی خداحافظ!"
من از ایشان به خاطر تمام زحماتی که برای باز کردن صفحه ی این وب لاگ متحمل شده اند و نظر خود را درج کرده اند تشکر می کنم. این که می نویسند "می دانستم کلاس ات بالاست و با بزرگان می پری..." خیر چنین نیست و نه کلاسی در کار است ، نه بزرگ و کوچکی در میان. این شیوه ی برخورد صحیح نیست. اولا ممنون ام که وب لاگ خودتان را به من معرفی کردید. ثانیا من و دیگر خوانندگان شما، اگر به وب لاگ شما مراجعه می کنیم، به خاطر محتوای نوشته های شماست و نه بزرگی و کوچکی و حرف های این چنین. این شما هستید که وزن وب لاگ تان را تعیین می کنید نه مُراجعی که اصلا معلوم نیست کیست. حدود هفت هشت سال پیش هم در جایی نوشتم که تعداد کلیک کنندگان یک وب لاگ دلیل خوب و بد بودن آن وب لاگ نیست. ممکن است یک وب لاگ مطالبی بسیار عالی داشته باشد ولی تعداد مراجعان اش کم باشد. این از ارزش وب لاگ او چیزی کم نمی کند همان طور که تعداد مراجعان چند هزار تایی هم به وب لاگ پُرمُراجع چیزی اضافه نمی کند.
این امر در کتاب و کتاب‌خوانی هم صادق است. چه بسیار کتاب های عالی که در ابتدا صد خواننده هم نداشته اند. در همین وب لاگ شهر چه بسیار وب لاگ های خواندنی که تعداد مراجعان شان به اندازه ی انگشتان یک دست هم نمی رسد.
نویسنده البته برای خوانده شدن می نویسد. نوشته ای که خواننده نداشته باشد قطعا بی فایده خواهد بود یا بی فایده خواهد ماند. برای معرفی خود و افزایش تعداد خواننده باید تلاش کرد. اگر وب لاگی خواننده نداشته باشد نویسنده اش انگیزه برای نوشتن را از دست خواهد داد و دیر یا زود کرکره ی وب لاگ اش را پایین خواهد کشید. این ها مسائلی ست که همه ی ما وب لاگ نویسان با آن رو به رو هستیم. ولی اگر قرار بر افزایش تعداد خواننده باشد، اصل، محتوای وب لاگ خواهد بود نه هیچ عامل دیگر...
رفتم ده بیست نسخه مجله را ورق زدم تا این چند جمله از نویسنده ی دانشمند، استاد محمدعلی اسلامی ندوشن را که در مورد رابطه ی خواننده و نویسنده است برای شما پیدا کنم. این مطلب در زمستان سال 1348 نوشته شده. عنوان آن "خواننده و نویسنده" است و محتوای آن می تواند به خواننده و نویسنده ی وب لاگی امروز هم مربوط شود. می نویسند:
"در ایجاد یک اثر، سهم خواننده از سهم نویسنده کمتر نیست... اگر کسی بگوید که برای دل خود می نویسد دروغ گفته است... وجود نویسنده وابسته به وجود خواننده است... هیچ خواننده ای حاضر نیست نوشته ای را که به نحوی از انحاء (ولو با رشته های نازک) با روح و سرنوشت او پیوستگی نیابد، بخواند... ما به هر نوشته ای که روی ببریم، برای آن است که در آن گمشده ای داریم... این بدان معنا نیست که هر اثری خوانندهء بیشتری داشت، حتما ارزش بیشتری داشته. عده ای از خوانندگان بر سطح شنا می کنند، و نوشته برای آنها بیشتر خاصیت سرگرم کننده و مخدر دارد... ارزش اثر را بر حسب تعداد خوانندگانش نمی سنجیم... تعداد خواننده، روشنگر توفیق اثر هست بشرط آنکه با عوامل دیگری نیز که ذکر خواهیم کرد، جمع گردد. یکی مقاومت اثر در برابر زمان است... بعضی نوشته ها که رغبت عده زیادی از خواننده را هم بر می انگیزند مانند دستمال کاغذی هستند، فقط یکبار به کار می روند، و بعد بدور افکنده می شوند... سوم اهمیت جنبهء کیفی خواننده است. در درجهء اول تشخیص خوانندهء صاحبنظر ملاک قبول قرار می گیرد..."
در سال 1348 یعنی حدود 40 سال پیش، اینترنت و وب لاگ نبوده ولی محتوای این نوشته دقیقا برای وب لاگ نویسان نیز ملاک است. من امیدوارم آقای مجید ملک در کار وب لاگ نویسی موفق باشند. من به عنوان یکی از هزاران مُراجع به اینترنت هر گاه امکان اش باشد به وب لاگ ایشان سر خواهم زد. در مورد مطلبی هم اگر نظری داشته باشم، آن را همین جا یا در مطالب کشکول خواهم نوشت.
شاید لازم باشد این نکته را مجدداً یادآوری کنم که از سال ها پیش، از گذاشتن نظر پای مطالب وب لاگی خودداری کرده ام و علت آن را قبلا چند بار در همین وب لاگ نوشته ام. ممکن است کسانی بخواهند بازی‌گوشی کنند و به نامِ نویسنده در وب لاگ های مختلف نظر بگذارند. این مشکل قبلا برای برخی وب لاگ نویسان به وجود آمده که آن ها هم اعلام کرده اند ذیل هیچ مطلبی نظر نمی گذارند یا نظرهایی که به نام آن ها گذاشته شده و حاوی ناسزا و مطالب غیرعادی ست از آن ها نمی باشد.
موقعیت خوبی ست که دوباره خاطرنشان کنم تمام ای میل های ارسالی این جانب فقط و فقط از آدرس جی میل است، و ای میل هایی که از طریق یاهو.کام با نام من ارسال شود، از طرف این جانب نیست چون قبلا کسی در یاهو.کام نام مرا برای خودش ثبت کرده است. از طریقِ یاهو.دی.ئی نیز هیچ نامه ای ارسال نمی کنم مگر آن که قبلا با جی میل خبر داده باشم. و این را هم اضافه کنم که گاه پاسخ به نامه ها مدت زیادی طول می کشد که به خاطر این تاخیرِ ناگزیر پوزش می خواهم.