ف.م.سخن

سلام،
ممنونم از اینکه نوشته های طولانی و گاه تند من را با بزرگواری میخوانید و از آن مهمتر پاسخ میدهید.
اما بعد
بهتر است از آخر به اول پاسخ شما بپردازم.
در مورد استفاده از نام مستعار فرموده اید "اجازه بدهید این انسان حقیقی، بتواند با این نام مستعار، از دست کسانی که به خون اش تشنه اند دور بماند و سخن گروهی از مردم را که شاید متفاوت از شما بیندیشند، روی کاغذ بیاورد." امیدوارم منظور این نباشد که من جزو آن گروهی هستم که به خون مخالفم تشنه ام. به هر حال ، جهت روشن شدن مجدد مطلب تاکید میکنم که بنده از طرح این مسائل و بررسی آنها بسیار استقبال میکنم و خدای ناکرده نمیخواهم مویی از سر هیچ انسانی کم شود. شما که جای خود دارید.
اما از این که بگذریم همانگونه که اشاره کردید خوف از دشمنان ددمنش موجب شده که نام حقیقی شما در پرده مجاز بماند. آیا میشود به شما خرده گرفت که چرا بنا به مصلحت و حتی با این توجیه که میخواهید صدای متفاوتی را به گوش مردم برسانید نام خود را مخفی میکنید؟ آیا نمیشود با همین استدلال شما به استقبال نظریات موسوی، رهنورد، خاتمی، وبقیه دوستان رفت؟ آیا آنها حق دارند نگران رسیدن صدایشان به مردم باشند؟ آیا این توجیه برای آنها کافی نیست و فقط برای امثال ما کاربرد دارد؟ آیا مصلحت اندیشی و سیاست ورزی از شخصی به شخص دیگر واجب، مباح و یا حرام میشود؟ نوبت به اولیا که رسید آسمان تپید؟

در مورد نظریات شما به کامنتهای رسیده و تاییدات شما رجوع کردم. دیدم با نظرغالب کامنت گذاران خشمگین موافقت و یا تلویحا موافقت فرموده اید. نمونه های آنهم اینجاست:

“
این رهبران جناح سبز که چند ماهه جا زدند و اصل جریان را از یاد بردند حتی دیگر از شهدای جنبش هم یک کلمه نمیگویند آنوقت اعدام ضد انقلاب را محکوم کنند!
آقایان فعلا مشغول شفاف سازی هستند البته بعد از آن اولتیماتوم آقا! پس باید از خطوط قرمز دور شوند و در خط ولایت قرار بگیرند.
به نظر من بهترین خدمت آقایان این است که با حاکمیت بیعت کنند تا تکلیف همه معلوم شود و جنبش دچار تضاد درونی و شکاف نگردد و در نتیجه از همه جناحهای چپ و راست و میانه گذر کند و بسوی هدف نهایی که تغییر نظام است حرکت کند.
***
مشکل رهبران سبز، مشکل بسیاری از ماست: تقسیم بشر به خودی و غیر خودی. این شرایط سخت می تواند همگی ما را به خطا بودن این طرز تفکر آگاه کند. سخن
---
سلام بر سخن.هنوزانتظارتان از مخالفان اعدام (علی شیمیایی)به سر نیامده؟و باز انتظاری دیگر؟یادتان نیست که در اولین دور دادگاههای معترضین حتی حضور اعدامیان دیروز در صالن دادگاه را اهانتی بزرگ به اصلاح طلبان دانستند؟سکوتی بی شرمانه تمام سایتهای خارج از کشور را فرا گرفته. لال نیستند مبارزه ایدئولوژیشان هر روز داغتر از روز پیش نوشته میشود......شتاب کن
***
علی آقا متاسفانه جز نوشتن و منتظر شدن و ایمان داشتن به فصل "سبز" کار دیگری از دست ما بر نمی آید. امیدواریم نتیجه دهد. سخن
---
چطور آقای موسوی دلش از ناراحتی قلبی بهشتی به درد میاد ولی از جنایت علیه بشریت و کشتن یک جوان 18 ساله هیچ احساسی نداره و چیزی نمیگه؟نفاق و دورویی همین هست دیگه؟
یعنی خفت و خواری بدتر از این که باید دیوید میلبند بریتانیایی و کلینتون آمریکایی از حقوق انسانی ایرانیها دفاع کنن و بعد کسانی که جایگاه امروزشون را فقط و فقط از صدقه سر مردم دارن از حق مردم دفاع نکنن؟
...واقعا وقتی به سبزها نگاه میکنم می بینم ما هم مثل طرفداران ا.ن استبدادزده ایم ا.ن میره هر گندی میزنه بعد طرفداراش میان میگن درود بر ا.ن احمدی رو ایول !

***
احسان عزیز ممنون از نوشته تان؛ نوشته که چه عرض کنم فریادتان. فریادی از سر درد و قابل درک. حقیقتا خودم هم باورم نمی شود که تا این ساعت، نه سایت کلمه، نه سایت جنبش راه سبز (جرس)، هیچ مطلبی در باره ی این اعدام ها منتشر نکرده اند. لابد دارند سبک سنگین می کنند که چه بنویسند که به تریج قبای "آقا" بر نخورد. جدّاً دردناک و غم انگیز است.
با سپاس. سخن
---
انقدر از دیروز حالام بده که فقط اشک میریزم. به این آدمها که خودشون رو رهبران جنبش سبز میدونن هیچ اعتقادی که ندارم هیچ اونها رو هم سهیم میدونم تو این جنایات چون حامی کسی هستند که مسبب همین جنایاته.

***
حق دارید هاله خانم. این دو جوان را بسیار ناجوانمردانه کشتند. به قول مجتبی سمیع نژاد آن ها را اعدام نکردند، به قتل رساندند.

“

به نظرم آمد که شما از رهبران جنبش انتظار دارید کاری کنند که کیهان و دوستان میخواهند. با شدت و حدت تمام خود را بسپارند به جوخه اعدام بلکه ما از کشته آنها شهید بسازم و بر آنها بگرییم. اینگونه شاید بشود گناهان کبیره آنها را بخشید.

نمیدانم این محکوم کردن اعدام چه معجونی است که تمام دوستان خواهان آنند و در نوشته ها و گفته های موسوی و کروبی آنرا نمیخواهند که بیابند. یا نمییابند. آیا درخواست طی روال قانونی محکومیت افراد با حضور وکیل مدافع، هیات منصفه و فراهم آوردن امکان دادرسی منصفانه و تجدید نظرخواهی عادلانه و همچنین منطبق نمودن احکام با قانون و تذکرات بیشمار به قوه قضاییه برای رعایت حقوق شهروندی و درخواست های مکرر برای آزادی کلیه زندانیان سیاسی دربند (فارغ از نسبت سازمانی و باورهای دینی آنها) نمیتواند شما را قانع کند. آیا این واقیعت که موسوی برای آزادی برادر خانم خود یک کلمه نگفت، برای شهادت خواهرزاده خود لب از لب نگشاد ولی برای رعایت حقوق دیگران متحمل این همه خسارات شد برای برای راضی نمودن سختگیران کافی نیست؟ آیا واقعا چیزی را که ما میگوییم باید آنها هم بگویند؟ این است دموکراسی؟ مجددا و به عنوان جمله معترضه بگویم که من با تمام وجود اعدام شهروندان را به خاطر آنچه میاندیشند، محکوم میکنم و ارزش جان انسان را بالاتر از هرچیز دیگری میدانم.

فرموده بودید که اگر فشارهای فزاینده اینترنتی نبود کروبی و موسوی چنین عکس العملهایی بروز نمیدادند که این هم جزو موارد ثابت نشدنی است. شاید اگراین همه نوشته های گوناگون و تحلیلهای متفاوت نبود آنان راحت تر میتوانستند بیانیه صادر کنند و مطالبه حقوق مردم کنند. ملاحظه میفرمایید که در عالم فرضیات میتوان برای رسیدن به مقصود هر گونه فرضی کرد.

بنده از مطلب "خدا پدر آقای کروبی را بیامرزد" برداشت تمسخرآمیز بودن نکردم، هرچند تقابل ایشان با موسوی را که مستور در نوشته شما بود خوشایند نیافتم. حال که نوشته شما منتشر شده و در شمارگان بسیار به مدد گویا خوانده شده، آیا نمیخواهید موضع تصحیح شده کروبی را بررسی کنید؟ آیا نمیخواهید به مصاحبه های اخیر او، موسوی و رهنورد بپردازید؟ یا فقط وقتی چیزی باب میل نبود زبان به کنایه میگشاید؟

جسارت مرا ببخشید ولی این چند روز منتظر شدم ببینم نظرات جدید را چگونه تحلیل میفرمایید ولی دیدم به روال سابق همچنان رهبران محکومند چون مثل ما فکر نمیکنند و مثل ما حرف نمیزنند. این را همچنان در پست جدیدتان که در خودنویس هم منتشر شده میبینیم.

آیا شده تا به حال با همان چاقوی معروف بعضی از نوشته های خود را جراحی کنید؟ برای شروع همین چند هفته اخیر مناسب است. از بیانیه ۱۷ به اینطرف. ابتدا بیانیه، بعد نقل قول فارس و غیره از کروبی، و دست آخر مصاحبه های اخیر. آیا میتوان "سخنی" را دید که بدون پیش فرض و دور از داوری نسبت به گذشته افراد، افکار و نظرات کنونی آنها را در شرایط امروز ایران بررسی کند و به من کمترین به عنوان خواننده پرو پا قرص خود بگوید که این بیانیه، آن سخنرانی، فلان نظرو بهمان مصاحبه دارای نقاط قوت و ضعفی است و آنها را با ذکر دلیل برشمارد؟ آیا این آرزویی است محال؟

آیا اصلا نکته مثبتی در سخنان موسوی، کروبی، خاتمی و رهنورد هست؟ اگر هست کدام است؟ آیا رسالت نویسنده آنست که تنها جراحی کند؟ پس راه نمایاندن کار کیست؟

موافق باشد.
دوست فرضی

***

دوست گرامی با سلام،
استدلال شما کاملا متین و منطقی ست و در نکاتی که به آن ها اشاره کرده اید و عبارت از این هاست با شما هم رای ام:
-رهبران سبز حق دارند نگران رسیدن صدای شان به مردم باشند و باید تلاش کنند صدایی باقی بماند که بتواند به گوش مردم برسد. هیچ کس راضی به کم شدن یک تار مو از سر آقای موسوی و آقای کروبی و خانم رهنورد و اطرافیان شان نیست و انتقاد ما تا جایی اعتبار دارد که آسیبی به کسی وارد نشود.

- موافقت با کامنت گذاران خشمگین، البته نه به خاطر خشم آن ها بل که به خاطر محتوای کامنت آن ها که به حق منتظر واکنش آقایان در مورد اعدام ها بوده اند.

- نظرات جدید آقایان را در چند روز اخیر تحلیل نکرده ام.

- این که باید با چاقوی معروفِ نقد، نوشته های خودم را جراحی کنم.

البته به موارد اشاره شده باید نکاتی را افزود مثلا
- یک وب نویس را نمی توان با رهبر یک جنبش سیاسی برابر کرد و رهنمود حفظ جان به اولی را با رهنمود حفظ جان به دومی یکی گرفت. امثال این جانب از چند سال پیش از به میدان سیاست برگشتن آقای موسوی ناچار به حفظ جان مان از دست گزمه های حکومت اسلامی بوده ایم و در جدالی نا برابر به صورت کاملا تک و انفرادی در برابر دستگاه اطلاعاتی مخوف و پیچیده ای قرار گرفته ایم. یکی از راه های باقی ماندن من و امثال من، پنهان نگه داشتن نام مان بوده است. جرم مان هم فقط و فقط نوشتن بوده است (که البته اگر گرفتار شویم، لابد به انواع و اقسام جرائم سنگین ناکرده متهم و محکوم خواهیم شد چنان که یک بچه ی نوزده ساله به انواع و اقسام کارهای عجیب اعتراف می کند و اعدام می شود!) این فرق می کند با مثلا نخست وزیر محبوب امام بودن و رئیس مجلس و یکی از قوای سه گانه بودن و امثالهم. قیاس، قیاس مع الفارق است. ضمن این که در نوشته ی این جانب کوچک ترین دعوتی مثلا برای به خیابان رفتن که می تواند به کشته شدن یا دستگیر شدن منجر شود وجود ندارد (و اگر هم داشت تاثیری نداشت و در حد شعارهای بی اثرِ مخالفان حکومت می شد) ولی سخن و دعوت یک رهبر سیاسی به مثابه ی عمل است و می تواند منجر به شهادت، دستگیری، شکنجه، اعدام، محرومیت از مواهب زندگی و کار و غیره شود. البته می دانم شما فقط به حفظ امکانِ سخن گفتن اشاره داشته اید و به این تفاوت ها نیک آگاهید ولی این واقعیتی ست که باید به آن توجه و اشاره کرد.

در مورد نکات مثبت اعلامیه های آقایان حتما خواهم نوشت و مطمئن باشید اگر به خطایی در نوشته ی خود از طریق تذکر دوستانی چون شما یا مشاهده ی رویدادها و نتایج مثبت حاصله پی ببرم از انتقاد از خود دریغ نخواهم کرد.

با سپاس از شما
سخن