December 13, 2010
هِی ژیل، احمدی‌نژاد را نکش
این مطلب در گویای من منتشر شده است.
هِی ژیل(*)! چطوری رفیق؟ واووووو. چه کردی با تابلوهای جدیدت مَرد. آدم را تکان می دهد. قلب آدم با دیدن طرح‌هایت به تپش می افتد. اوه. راستی یک هنرمند می تواند این طوری اسلحه بکشد؟ جدّاً تو می توانی؟ جالب است. من هم می توانم! هاهاها. راست می گویم. باور کن. من هم در جنگ با عراقی ها به طرف دشمن(**) نشانه رفته ام. دشمن زنده و واقعی نه تخیّلی. باور کن؛ شوخی نمی کنم.
حالا تو بگو. آیا تا حالا اسلحه ای را واقعاً دست ات گرفته ای و به طرف چیزی نشانه رفته ای؟ آره یا نه؟ اگر آره، به طرف آدم یا یک چیز دیگر؟ مثلا قوطی کنسروی، بطری نوشابه ای یا چه می دانم یک چیز دیگر؟ به طرف قوطی شلیک کردن آسان است، به طرف آدم نه. حتی اگر دشمن باشد. حتی اگر تو نزنی او بزند. حتی اگر تو نکشی او بکشد.
فرماندهی داشتیم که می گفت، چشم تان که به چشم دشمن افتاد معطل نکنید و بزنید. اگر نزنید و مثلا یک لحظه فکر کنید این بابا هم آدم است، زن دارد، بچه دارد، پدر و مادر دارد، یارو شما را زده. پس معطل نکنید و ماشه را بِکِشید. اوه، می دانی ژیل، کار مشکلی ست. حتی اگر طرف بخواهد تو را بکشد.
ژیل. می بینم که احمدی نژاد را هم در میان دشمنان نشانده ای و داری یک گلوله توی کلّه ی پوک اش خالی می کنی. وواه ه ه ه. دلِ خیلی ها با دیدن این تصویر خنک می شود. ولی ژیل. وقتی طرف را بزنی کارش دیگر تمام است. چیزی نمی فهمد. راحت می شود. حیف است، باور کن حیف است. این آدم باید محاکمه شود. باید سال ها در زندان بماند و با دو چشم خودش پیشرفت مردم را ببیند. این ها عمری توی تاریکی زندگی کرده اند و نور اذیت شان می کند. باید نور شادی جامعه سال های سال چشم شان را بزند. این که تو یک گلوله توی مغز طرف خالی کنی که فایده ای ندارد. اما یک موضوع دیگر...
این پرزیدنتی که تو روی صندلی نشانده ای، یک آدم اشتباهی ست. یک مستر بین ایرانی ست که او را عوضی گرفته اند. هه هه هه. با مزه است ژیل. اوه. یادم رفت بگویم، این اگر بمیرد، هزاران نفر دیگر را می توان جای او نشاند. باور کن، خیلی از مردم عادی و عامی کشورِ ما بهتر از او مملکت را اداره می کنند. خودِ این بیچاره هم جزو عوام است. پس کشتن برای چی رفیق؟ این که ارزش اش را ندارد. این که هزاران جایگزین دارد.
اصولا تمام شخصیت های سیاسی ایران همین طورند. شاید فکر کنی بهتر بود به جای احمدی نژاد، خامنه ای را می نشاندی که مثلا پاپِ شیعیان لبنان است. حیوونکی. هاهاها. خودش را آن بالاها می بیند. خیلی بالا. در مقام امام و پیغمبر و شاید هم خدا. حیف نیست چنین موجود بیماری را بکشی ژیل؟ این ها باید زنده بمانند. این؛ آن فسیل، جنتی؛ آن یکی انسانِ عصرِ حجر، مصباح یزدی. می دانم تصور خالی کردن یک گلوله در مغز هر کدام از این ها برای خیلی ها شیرین است، ولی من ترجیح می دهم این آقایان تا آخر عمرشان در زندان بمانند. چه زجری خواهند کشید از دیدن آزادی و شادی مردم. از شنیدن صدای خنده ی جوانان. از دیدن پیشرفت جامعه. حیف نیست که با یک گلوله خلاص شوند؟
نه ژیل. کارَت را در مورد احمدی نژاد دوست ندارم. به جای هفت تیر کشی، بهتر بود یک نوار سبز دور مچ دست ات می بستی و انگشت ات را پشت سر احمدی نژاد به شکل V بالا می بردی. این برای احمدی نژاد حتما دردناک تر بود. ژیل. امیدوارم در تابلوی بعدی ات چنین تصویری ببینم. بواَ سورتی.
* "جیل وینسنت [ژیل ویسِنچی Gil Vicente، ف.م.سخن] نقاش برزیلی با آفریدن ۹ تابلوی سیاه قلم که او را در حال کشتن ۹ تن از رهبران جهان نشان می دهد، جنجال بزرگی را در محافل هنری و سیاسی آفریده است. نقاشیهای خشن این هنرمند برزیلی از روز شنبه در "بی ینال" سائو پولو به نمایش گذاشته شده و به غیر از احمدی نژاد شامل لولا داسیلوا، پاپ، جرج بوش، آریل شارون و چند تن دیگر است." «خواندنیها»
** مجموعه ی طرح های او، "دشمنان" نام دارد.
